Rozdział 23

Nim wysłucham że tak nie było w życiu Hazzy - to FANFICTION a ja mam nadzbyt wybujałą wyobraźnię i lubię komplikować. Poza tym tak jest zabawniej... buhahahahahah zła ja <3

Mam jednak nadzieję że się wam spodoba

 __________________________________________

- Rose, Rose – szepnąłem uchylając drzwi.

- Czego chcesz? – warknęła dziewczyna ocierając łzy i obracajac się w moja stronę na ułamek sekundy.

- Płaczesz? – usiadłem na brzegu łóżka, miałem zapytać  czy mogę wejść. Jednak gdy zobaczyłem jej łzy zmeiniłem zdanie. Kocham ją, ją a nie dzieci Liama. Pragne jej, pragnę jej szczęścia. A te dzieciaki wychowam z nia bo chce jej szczęścia.

- Tak, nie można?

- Rose, ja wiem że to jest ciężkie... Ale, proszę wybacz mi. Nie chce cię skrzywdzić. Chce twojego szczęścia, tylko ono się liczy – otarłem łzę na jej policzku.

- Dlaczego?

- Co dlaczego? – zapytałem, nie rozumiejąc.

- Dlaczego taki jesteś...?

- Ale jaki kochanie?

- Dlaczego jednego dnia jesteś słodki i kochany a następnego mnie bijesz?

- Ja... – nie wiem, co mam jej powiedzieć? Mam jej opowiedzieć historię swojego życia? Może tak będzie najłatwiej.

- Ty...? – dopytywała.

- Co mam ci powiedzieć?! Że ojciec mnie bił!? Że matka nie miała na nic pieniędzy i żeby jej pomóc taki facet zabierał mnie i pozwalał gwałcić?! A ona o tym nic nie wiedziała!? Że żeby pomóc siostrze zacząłem napadać!? Że oni ciagle myśleli że jestem grzeczny, ze pracuję w piekarni! Pff... Nigdy bym tam tyle nie zarobił – po policzku pociekły mi łzy, po raz pierwszy powiedziałem komuś o moim potwornym życiu.

- CO?! – wyraz jej twarzy, ona miała w porównaniu do mnie cudowne życie.

- Rosee... Ja...

- Hazz, proszę – usiadła obok mnie na łóżku. Po chwili leżała głową na moich kolanach a ja głaskałem jej włosy.

- Moja mama bardzo mnie kochała, myślała ze przcuję w piekarni. Na początku tak było, pracowałem tam. Jednak to były małe pieniądze, kiedyś ktoś mi zaproponował sex za pieniądze. Chciałem pomóc mamie więc się zgodziłem no i się zaczęło. Dużo zarabiałem ale coradz bardziej się nienawidziłem. Doszło do tego że zacząłem bić inne osoby by odreagować. Teraz gdy jestem zły wpadam w taki amok i biję na oślep... Ja tak nie chcę żyć, chce żyć z tobą – płakałem, tylko przy Rose potrafiłem pozwolić płynąć łzą.

- Hazz... Ja...

- Rose, nikt o tym nie wie. Nikt, nawet mama. Proszę wybacz mi ja cię nie chce stracić. Chce być twoim mężem. Jeśli mi pozwolisz chce z tobą wychować twoje dzieci...

- Harry, ja...

- Co Rose?

- Zastanawiałam się nad oddaniem ich do adopcji – szepnęła cicho a ja nie wiedziałem czy się cieszyć czy smucić.

- Jesteś pewna?

- Tak kochanie – pocałowała mnie – ja... Nie wiem czy będę potrafiła kochać te dzieci, one mi będą przypominały o...

- Ciii – szepnęłem jej na ucho i pocałowałem w czubek głosy.

- Nie jesteś zły?

- Rose, rozumiem cię. Popieram twoją decyzję, ale proszę... Uważaj na siebie w ciąży.

- Mogę zaplanować tą akcje z dziewczynami? Ja nie chce na nią iść, obiecałam leżeć więc przeleżę jeszcze te dwa tygodnie...

- D-dobra – poddałem się – a mogę tu spać?

- Przecież wiem że i tak tu spałeś ostatnio – zaśmiała się...

- Skąd?!

- Było trzeba uciekać wcześniej, Hazz ja śpię spokojnie tylko gdy tu jesteś.

- K-k-kocham cię – pocałowałem ją namiętnie.

- Ja ciebie też – szepnęła i oparła się o mnie zamykając oczy. Już po kilku sekundach oboje spaliśmy.

***Rose***

W końcu mogłam go mocno przyutulić i nie puszczać przez całą noc, nie uciekł nad ranem. Gdy się przebudziłam o piątej nad ranem siedział i czytał książkę jedna ręką ciągle przytulając mnie. Postawnowiłam mu nie mówić że wstałam.

Wtuliłam głowę w jego klatkę bardziej i słuchałam spokojnego bicia jego serduszka, wchłaniałam jego zapach tak jakby za kilka minut miał się skończyć a ja miałam wylądować na głodzie. Tak, Harry Styles był moim uzależnieniem, był dla mnie jak marihuana jak kokaina czy jak heroina... Był jak alkohol dla alkoholika i tytoń dla palacza... Był jak leki dla lekoholika.... Był moim wszystkim.

- Dzień dobry książniczko – niespodziewanie pocałował mnie w czubek głowy.

- Skąd wiesz że nie śpię?

- Wiem o tobie wszystko, zauważam zmiany w ludziach jak nikt inny. No we wszystkich tylko nie w sobie – zasmucił się.

- Ja je widzę w tobie. Trzy dni temu w nocy, gdy po raz pierwszy przyszłeś tu ukradkiem byłeś spięty że się obudzę... Dwa dni temu spałeś ale niespokojnie... Wczoraj w końcu się wyluzowałeś. Za to nie widzę zmian w sobie, znaczy... Teraz ta zmaiana była taka duża że ją zauwarzyłam ale wcześniej nie umiałam – szepnęłam i przykryłam się bardziej kołdrą.

- Chcesz śniadanie? – zapytał po jakimś czasie Hazz.

- Nieee! – zaprotestowałam, byłam głodna jednak wolałam leżeć tak z Harrym do południa.

- Słyszę że jesteś głodna – zachichotał.

- Tak, ale wole tak z tobą leżeć.

- To przyniosę jakieś kanapki tylko, i sok.... Będziemy sobie leżeć do popołudnia – zaśmiał się i zniknął za drzwiami. Po pięciu minutach wrócił z tacą jedzenia.

- Mamy sok pomarańczowy, winogrona, truskawki, kanapki robione przez Pezz, trochę twarożka, tutaj masz jakieś dobre ciasteczka zbożowe od Sop a tu masz coś od Eli – wskazywał pokolei miseczki i talerzyki po czym usiadł na wcześniejszym miejscu i mnie przytulił.

___________________________________________________

Dziękuję za komentarze i za nowego obserwującego <3

Jednak... Smutam bo coraz mniej tych komentarzy, wiecie jak ogromną motywacją one są? Ja dla was piszę a skoro wy wracacie to się podoba, to proszę w takim razie. SKOMENTUJCIE...

Kocham was myszki, przepraszam że tak długo czekaliście :(