Rozdizał 21

 ***Harry***

Nie chciałem jej przestraszyć, nie chce by sie mnie bała. Chcę by było dobrze, ja ja tak bardzo kocham. Tak bardzo się O NIĄ boję, dzieciaki tak owszem, teraz chce by przeżyły i by były z nami ale to bez Rose nie przeżyję. To ona jest moim powietrzem, powoduje uśmiech na mojej twarzy i sprawia że chce by świat stał się lepszy.

- Tak bardzo cię kocham, tak bardzo się o Ciebie boję – szepnęłem do śpiącej Rose... Po jej policzku ciągle płynęły łzy, otarłem je delikatnie. Tak by nie obudzić swojej książniczki.

- Możesz mnie nienawidzić całym sercem y wyrzekać się tego co między nami jest ale... Ja i tak wiem że mnie kochasz, chce się zmeinić. Ale tylko dla ciebie... Potrzebuję cię Rose – szepnąłem w jej włosy i położyłem się obok niej.

*** Rose***

Nie spałam gdy po cichu wszedł do pokoju, nie spałam gdy szeptał mi jak bardzo mnie kocha. Nie mogłam zasnąć bo czegoś mi brakowało, ale gdy położył się obok mnie i objął mnie ramieniem od razu poczułam że jest teraz idealnie i że mogę zasnać bo on był blisko. Ma rację, mogę mówić sobie, jemu i innym że go nienawidzę ale tak na prawdę zawsze będę go kochać... Nie umiem bez niego żyć. On jest moim powietrzem, moim sensem... Chce się zmienić? Ale ja wiem że takie zmiany nie mają sensu. Teraz mu nie pozwolę, czy mnie uderzy? Nie wiem, ale wiem że teraz nie odejdę bo chce być z nim. To on sprawia że życie ma sens, że na mojej twarzy jest uśmiech.

- Też cię kocham – szepnęłam wtulona w jego klatkę piersiową, po czym zasnęłam.

Gdy się obudziłam Harry już nie spał, próbował się ukradkiem wymknąć z pokoju. Pozwoliłam mu, ale nie wiem czemu. Pragnęłam by był przy mnie, by mnie przytulił i powiedział „Kocham cię”

- Cześć Harry –szepnęłam do już zamkniętych drzwi, usłyszałam jak przekręca klucz. Chwyciłam się za brzuch po czym wzięłam książkę leżącą na szfce... Po kilku godzinach przyszła do mnie Sop z dziewczyną Louisa El...

- Hej – uśmiechnęła się i usiadła w fotelu - Jak się czujesz?

- Jak więzień – zaśmiałam się odopwiadając na pytanie Sop – El siadaj gdzie chcesz. Sophia skoro tu jesteś to musisz mi pomóc.

- Tak – zaciekawiła się dziewczyna.

- Akcja na kieszonkowców, poprowadzisz ją? Ja nie mogę.

- Ale...

- Co? – zapytałam zdziwiona.

- Bo to jest tak ze Harry zbiera chłopaków, chcieli na nich iść za to co się przytrafiła Paulowi.

- Nie chce by była krew, nie ma sensu. Za mała jest ich szkodliwość, a oni zrobią tak zę ktoś zginie – zaśmiałam się raze z dziewczynami, wcale mną nie wstrząsnęło może wraca stara Rose? Tylko czy ja ją znowu chce? Czy inni się do niej przyzwyczają?

- Więc co robimy? – El włączyła się do rozmowy siadając na łóżku.

- Myślałam o czymś takim – straściłam dziewczyną plan, rysując i pisząc kilka rzeczy na kartce. Plan był prosty...

11 dziewczyn. Kilka minut rozmowy. Zero bójki. Zero krwi.

Dziewczyny miały iść w ich ulubione miejsce i poczekać aż oni przyjdą... Otoczyć ich a Sop miała porozmawiać z Josh’em a w ostateczności mu zagrozić. Dać ultimatum i kilka dni na namysł. W tym czasie byśmy ich obserwowali. Gdyby jednak dalej napadali na dzieciaki to wtedy byśmy zareagowały.

- Co wy na to? – zapytałam po objaśnieniu wszystkiego.

- Świetne i banalne – Pezz którą właśnie zauwarzyłam zaklaskała i przysiadła się obok mnie – co czytasz? – wzięła książkę i zaczęła ją przeglądać.

- Nie wiem, jakąś książkę –zaśmiałam się do niej – to co Sop, poprowadzisz akcję? – jasne dla ciebie wszysstko...

Na kolację zeszłam do jadalni, Harry siedział obok mnie. Jednak nie rozmawialiśmy ze sobą... Z tego co podsłyszałam to on gotował.

- Posprzątam – powiedziałam gdy przy stole siedziałam już tylko ja, on i Niall. Oczywiście blondynek uciekł bo sprzątać nie znosił.

- Nie, ja posprzątam – Harry zaczął zbierać rzeczy.

- Powiedziałam że ja. Muszę coś robić – powiedziałam i poszłam z talerzami do kuchni. Włożyłam je do zmywarki.

- Jesteś uparta – jęknął Styles wchodząc do kuchni, ja miałam już wychodzić.

- Co chcesz? – pomimo że słyszałam jego słowa, po tym jak uciekł nie chciałam z nim rozmawiać.

- Mam też dziś spać w salonie?

- Tak, albo na podłodze. Chyba że ja mam...

- Nie, śpij w łóżku – powiedział i cmoknłą mnie w policzek po czym wyszedł.

Położyłam się do łóżka była jedenasta w nocy, nie zasnęłam. Leżałam z zamkniętymi oczami. Harry znów przyszedł do sypialni.

- Kocham Cię, przepraszam za wszystko – szepnął, pocałował mnie w głowę i położył się obok. Znów zasnęliśmy wtuleni w siebie.

___________________________________________________________________________

Przepraszam że nie wstawiłyśmy go wczoraj i że jest tak późno... Ale jakoś sobie zawaliłam angielski i się uczyłam no i mam jutro sprawdzian z histori... Następny rozdział wrzucimy za 5 komentarzy, bo coś się wam komentować nie chce :(